Het woord en de taligheid vreemd.

Vervreemd van zijn existentie.

Ontaard.

Geaard in het moeras van het worden

Verlamd in het leven, bewegend op de golven van het Niets.

Ik heb het over de democraat als burger, die het papier van worden hoger acht dan de ontdekking van zijn mens-zijn.

De vervreemding verkiezen boven de waarachtigheid

De waarachtigheid van naakt mens-zijn verloochenen, ontkennen.

Het zoeken naar ontberging afsluiten en de innerlijke taligheid negeren.

Beangstigd zijn om het hoger en dieper graven van de menselijke potentie.

Laten we zoeken naar de ontberging van potentie en de taligheid omhelzen om die ene ultieme zijn, die even doet lichten.

Niet de beschrijving van het wezen, de materie, de oorzakelijke verbanden zijn de uitdaging maar die ene nieuwe kortstondige axioma, dogma, paradigma vanuit het deductieve zoekende, wroetende en zwoegende geest die nimmer verblind, geremd mag zijn door het verleden tegenwoordig wachten.

Het doorbreken van dit vlies, het mistgordijn, deze donkere labyrint vόόr ons denken, onze geest en ons Zijn.

Het ene woord, de ene zin waardoor je de muur van een blindheid kunt doorbreken. De schatkamer van Zijn ontmoeten, ontbergen en laten lichten. Dit is existentie en de kern van het korte leven. Deze creatie, deze geboorte kan pas als de grond van zijn is ontluikt.

De beschaming om mens te zijn voorbij, het burgerschap neergelegd, onthecht van de lineaire beschaving.

Zoekwerk naar het ene wezenlijke, dat enkel kan benadert worden maar nooit ontgonnen. Dat nooit blijvend is maar altijd kortstondig.

Vanuit de naakte deductie een nieuwe taligheid scheppen, die weder uitdaagt de wereld van de taligheid en haar Zijn te ontbergen vanuit een denkend zien.