Zal ik eens iets vertellen, stamelde de doofstomme iets laten zien, dichte de blinde veel geven, offreerde de bedelaar mijn water delen, bood de uitgemergelde aan zingen mommelde de rebel heel stil. Laten we even hardlopen riep de kreupele denken nodigde de verminkte dansen bood de lamme aan. Oh …… de ijdele Massa huilde hen toe, Heb jullie nog niet ervaren dat we lijden om zoveel te horen en te moeten spreken dat we te veel zien declameerde de vrouw…
De vergankelijkheid van kranten is ons alle gekend, zou alleszins gekend moeten zijn. Doch de dagelijks sleur van het krantenpapier dat de ledigheid uitspuwt en de burger, le citoyen à l’esprit libre, zijn afgrond en graf laat vinden en hervinden, beschaamt de mensheid en het zijn van mens-zijn. Walgelijk. Ziekelijke schapen die elke dag zich laten drijven naar de diepe zwarte grot van het onzichtbare worden om een zeer vluchtige mening, een doxa, in het kaarslicht tegen de vergankelijke muur…