Zoals in vorige artikels benadruk ik dat de mens niet geboren is om te arbeiden. Arbeid is geen burgerplicht en moet uit de politieke dwangperceptie gehaald worden, zeker als arbeid quasi gelijk is geschakeld met het obligaat generen van belastingsinkomsten, het manna[1] van het politiek establishment.. Maar deze keer geeft de uitverkoren belastingbetaler het voedsel aan de Staatsdictatuur met  een verwoestende uitgaven-labyrint . Arbeid als  tuchtmeester voor deugd van gehoorzaamheid aanwenden is dwaas. We hebben historisch al Ora et labore [2]gehad. Arbeid is en blijft een uitzonderingstoestand.

Wat is het toch zielig om te durven stellen dat het inactiveren van alle inactieven een oplossing zou zijn voor de arbeidsmarkt[3] . Ten eerste “alle” en ten tweede de vrijwillige niet-arbeidende bij deze wensdroom incorporeren is een gebrek aan doordenken. Precies of de geboorte enkel de noodwendigheid van de arbeid impliceert in plaats van de dood. Het is alsof de zin van zijn gelegen is in de absurde arbeid van Sisyphus, de eeuwig bewegende steen[4]. De hopeloze arbeid wordt dan nog geplaatst tov een arbeidsparadox en gemeten met een werkzaamheidgraad. Men schreeuwt dat de arbeidsparadox moet opgelost worden , de paradox dat voor sommige beroepen een tekort aan arbeidskrachten is en terzelfder tijd heel wat mensen geen passende job kunnen vinden. Vergis je niet het is geen arbeidsparadox maar een politiek paradox. Hierbij wordt het slachthuisbegrip werkzaamheidgraad gebruikt, het percentage dat tewerk is gesteld tussen 20 en 65 jaar, het politiek kapmes. Wat een ellende gebaseerd op ouderwetse arbeidsperceptie en arbeidsterminologie. Het zijn de ankers van  het decadente verroeste Europees establishment gezeten in de bouwvallige  kathedraal met technische bureaucratische werkgroepen die voorstellen moeten uitwerken om uit de arbeidsparadox te geraken. Een paradox op zichzelf.

De kernuitdaging is het debat omtrent de ontologische differentie van arbeid zijnde ontische arbeid , als technische vaardigheid, versus de ontologische arbeid, haar wezenheid.[5]

Laten we het zinkend arbeidsschip verlaten en een structurele oplossing aanbieden dwz nieuwe arbeidsparadigma’s aandragen. Ik bespreek drie knelpunten. Ten eerste de interne concurrentie op de arbeidsmarkt, ten tweede de toegangskost om te mogen toetreden tot de arbeidsmarkt en ten derde de substituten van de arbeidsmarkt.

Vooreerst de interne concurrentie. Heel wat jobs zijn bladvulling en overbodig. Laten we eerst deze overtollige nutteloze jobs afschaffen zodat deze potentie vrij komt aldan niet om vrijwillig in zinvolle arbeid over te stappen. Hoeveel ambtenaren doen aan zinloze invulling, schaf al deze functies af zodat zij vrij komen voor de bestaande arbeidsmarkt. Dit geldt ook voor vele parastatalen, nep vzw’s,  ngo’s en noem maar op die hun pleziertje laten financieren dank zij de naïeve belastingbetaler of moet in ik stellen de gedwongen belastingbetaler. De publieke sector maakt gracieus gebruik van haar macht om haar persoonlijke belangen en fantasieën te laten bevredigen door de obligate arbeidende klasse.

Was niet alles verbeelding en ervaringskennis [6] ?

Laten daarom misplaatste  termen als buitenlander, allochtoon, migrant en vluchteling schrappen in onze taligheid en vervangen door het begrip Homo Novus en zeker niet de Novus Civis. De hoger vermelde populatie wordt dan niet meer met de vinger gewezen maar gepercipieerd als een Homo Novus, een nieuwe mens die onze samenleving verrijkt en gelukkig ontsnapt aan de papierdrift dat leidt tot een burger, de verminkte Novus Civis. Stel nu de arbeidsmarkt open voor deze Homo Novus door het afbouwen van de gigantische bureaucratisch  vakbondgestuurde toegangskost tot de arbeidsmarkt. De Homo Novus moet zich dan niet eerst verlagen tot een Novus Civis, waar de toegang tot mens-zijn wordt afgeblokt. Laten we de Homo Novus verwelkomen ipv van alle mogelijke hindernissen op te werpen om ze uit het arbeidscircuit te houden en laat ze hun eigen verantwoordelijkheid nemen.

Ten derde de substitutie van arbeid zijnde inkomsten zonder arbeid ovv werkloosheidsvergoeding, vervroegd pensioen (het eindschot), vermeende ziektes zoals pensionities en andere psychologische kwalen zoals profititis. We maken hiervan geen  tabula rasu want de evenknie de productiefactor kapitaal genereert ook inkomsten zonder enige inspanning. De rente of het platte dividend, de return op luie kapitaal lacht de burger-zonder-eigenschappen toe. De ziekte waar genoeg nooit genoeg is. Inkomsten zonder arbeid of inkomsten zonder inspanning is minstens evenwaardig als rente op kapitaal.

Het is absurd te stellen dat de geldelijke waarde ontstaat uit arbeid of hiervan een gevolg is.De verschijningsvorm, de Gestalte, van de arbeidende arbeiders, de actieve actieven is een ontmenselijking en vergeet de  scheppende, denkende werkzaamheid.

---

[1] Manna,  volgens de Bijbel een mysterieuze substantie is die door God aan de joden in de woestijn

[2] Bidden en arbeiden

[3] De Tijd, Blauwdruk voor een arbeidsdeal, Jasper D’Hoore 31/05/201/ p.6

[4] Sisyphus, de mythische held die voor zijn sluwe daden werd gestraft door eeuwig een zware steen een berg op te moeten rollen. Albert Camus, De mythe van Sisyphus,IJzer,2013,p.153

[5] Zie bespreking paper Geyskens Edgar,Het beleefde lichaam, van de rekende arbeid naar het wezen van arbeid. Blog Overmens, dec 2015

[6] Zie verder ter studie Heidegger Martin Onderweg in Zijn en Tijd Denker Alfred       Damon  2017