Is het Morgenrood van de 21st eeuw in crisis of is zij doodziek? Hoe significant zijn nog de oude Westerse industriële structuren van de 20st eeuw. Sluit zij  een biologisch avondland of is zij een zelfdovend schemerlicht bij  de opkomende rijzende zon van het Oosten? Wat met de socio-politieke instituties van de 19^e eeuw, dragers van het modernisme maar onaangepast voor het actuele nanotijdperk ? Intieel inventieve creaties die nu lastige gedrochten zijn geworden,  gekapseld in  versleten ideologieën van Marx, von Mises en andere kameraden. Hoe traag is de democratie van Rousseau geworden. Is na God nu ook haar profaan wederhelft de Staat dood , waardoor wij als nieuw surrogaat  collectief de Natuur moeten aanbidden. Van theo-centrisme terug naar cosmo-centrimse, waar het antropocentrime is verbannen in naam van het getal.Is dit een ramp of zijn het stuiptrekkingen. Een onbehagen of rond uit een chaotisch goed gevoel. In de post-moderne maatschappij is niet meer de hoe-vraag significant maar de waarom-vraag, gezien we geen behoeften meer hebben aan variaties van vormelijkheden maar aan fundamenteel zijns-onderzoek om tot een nieuw open verhaal te komen.

Het politieke huis is ingestort en de immanente Mens is vervlogen tot de niet doordenkende mens.

1° Structureel institutioneel probleem en de juridisering

We verzieken ons  door de symptomen te aanschouwen en ons af te schermen van het niet vertrouwde denken. De sluier van het Kurieren am Symptom gedragen door de politieke discussie-elite[1] , ook een massamens, welke zich verdrinkt  in het Niets ver van het gepeupel om de faciliteiten en de facetten van de maatschappelijke symptomen in aanschouwing te nemen. Hun herenhuizen zijn ver van het slagveld verwijderd, waardoor de aanschouwing van geur en kleur van het menselijk  leed en miserie veroorzaakt door hun asymmetrische besluitvormingen gegarandeerd  vermeden worden. In naam van de objectiviteit wordt elke emotie geschuwd behoudens wanneer dit electoraal significant is. Om de implementatie van hun beleid door hun hofnarren, de bureaucraten, te garanderen hebben ze de georchestreerde invisible hand binnen de politieke bureaucratische arena geintroduceerd. In naam van deze anonieme onzichtbare hand  kunnen zij  integraal beslag leggen op de soevereiniteit van de burger, waardoor de ontmenselijking is geïnstitutionaliseerd, de massamens, de homo aequalis, geboren en het organische vervangen door het juridische. Krijgt dit experiment geen  kleuren van het fascisme,  “Alles voor de staat, de beul, niets tegen de staat”.

In de reguliere economie worden dynamische on-evenwichten tussen vraag en aanbod organisch gecounterd door deze invisble hand . Binnen de politieke arena gedraagt een onzichtbare hand  zich niet als een regulerende factor gezien ze politiek is “gedetermineerd” in naam van het anoniem gelijk met stevige juridische inkapseling. Hierdoor is de politieke invisible hand een pletwal over de soevereine enkeling . Als een verziekte luis is dit mechanisme genesteld in de vita politica, waardoor alles bestelbaar , vernietigbaar en maakbaar is geworden.

De zelfexistentie van de verantwoordelijke soevereine enkeling en haar dignitas hominis, menselijke waardigheid, worden verloochend door de politieke discussie elite . Als surrogaat worden de sluizen  geopend voor de drifteneconomie waar op het politiek altaar een massamens  wordt gekneed en de Mens geofferd. Om niet te ontsnappen aan deze politiek wurggreep heeft de elitaire discussieklasse het  demonisch  speelgoed van J.Rousseau ‘le contrat social’ omarmt waardoor de juridisering alle aspecten van het leven penetreert. Een hyperpolitiek  georchestreerd met een hyperdemocratie,  in naam van de kruiperige massamens .

Kunnen wij ontsnappen aan dit vies vlezig politiek wordingsproces, waar het Niets de ruimte vult in naam van het alomtegenwoordige. Met de lamme en verroeste vleugels van het kapitalisme en haar consumptie-economie versus het  communisme en haar planeconomie versus de variante van het fascisme met haar oorlogseconomie kan er niet meer gevlogen worden, evenmin met haar doorzakte bemanning. Is nu revolutie of evolutie nodig, moeten wij nu alle instituties van de hyperdemocratie verbranden en de discussie-elite spiezen op de lans van de drift in naam van het onbekende morgen. Neen, geen bloedvergieten of Jakobijnse driftige haat maar een ontologische  reveil  is vereist. Dit start met een openlijke beschaming van de politieke discussie-elite en haar hofnarren, de geprezen en gevreesde almachtige bureaucraten. Het leven is geen politiek bureaucratisch experiment, maar een soevereine uitdaging binnen een korte tijdbestek waarvan de politiek en de bureaucratie haar potige machtswellustige handen moet afblijven.

2° Zijnsprobleem van de massamens

Destructieve revolutie is absoluut niet vereist gezien de oplossing  bij het  zelf moet gezocht worden. Wij hebben ons ernstig bezondigd aan een fundamentele zijnsvergetelheid. Nadat Descartes ons heeft open gereten tot vlees en geest,  waarbij  de ont-menselijking is gestart , zijn we verwikkeld geraakt in een immanente gedachteloosheid . Een ongeval op het kruispunt van de mechanische economie en de aanzet van de politieke consumptiedemocratie met de gelijke verzadiging. Op een moment dat economie ons noodzaakt om enkel maar te consumeren en de politieke discussie-elite  ons doet geloven dat zij een politieke democratische oplossing aanreikt plegen we  collectieve zelfverloochening, een zijnsmoord.

In plaats van ons te verschansen achter het eigen consumptievlees, waarbij het geestelijk zelfverlies hoogtij viert, moeten we  onze zelfexistentie opnemen , het naakte kleed als  soevereine enkeling terug aanschouwen en de zinloze politiek ontkleden. Politiek, een walgelijk slagveld uitgeroepen door megalomane enkelingen die burgers willen bestieren op kosten van deze burgers. Laat het publieke kleed van het offeraltaar vallen waardoor de massamens verdwijnt ,de Homo Activa ruimte krijgt en kan opgaan in het vele  zonder het Zijn te verliezen. Een noodzakelijke en uitdagende ontologische zoektocht. Door deze zijnserkenning in de achtergrond van de eindige tijd concipiëren we  nieuwe denkpistes die  transgressies mogelijk maken, dwz een overschrijding van de grens van het ondenkbare waar het ongedachte onluikt als voedingsbodem voor vernieuwde politieke, theologische en filosofische percepties.  Pijnlijk geconfronteerd met de kleine verhalen ontluikt een nieuw  “open verhaal” waarbij het doordenken  zowel vernieuwde existentiële als transcendente percepties  zal  concipiëren.  De massamens, de gedachteloze, de fundamentalistische Staatsgelovigen en de Zijnsvluchtelingen gered.

Niet het Kurieren am Sympton, de zoveelste regelgeving of vormelijkheid brengt soelaas maar vanuit het Zijn zal er een vernieuwd Worden kunnen ontwikkeld worden. De onvoorwaardelijke ontologische creatie  zal een verfrissende bakermat vormen voor politiek, filosofie en religie waaruit nieuwe ideologieën zullen lichten als bron voor vernieuwde en erg afgeslankte politieke modellen.

Zowel de transgressie als de immanente vernieuwingen zullen een organisch economisch bestuursmodel scheppen, waar de materiële consumptie ondergeschikt is geworden aan het onbaatzuchtig zelfverlies , waarin ruimte voor het nuttige van het nutteloze om te belanden in een continu open verhaal.  In deze organische ontologische wereld vertonen alle processen een cyclisch verloop, zonder dat ze herhalingen zijn van identiek hetzelfde. Het  proces van transformatie stopt niet bij de dood en ontsnapt aan de dualiteit van oud en nieuw [2], waardoor het een blijvend ‘open verhaal” blijft.

 

[1] Schmidt Carl, De agressiviteit van de vooruitgang, zie Braeckman&de Wit, Onbehagen met de moderniteit “Op zoek naar de vijand” 2002, p. 137

[2] De Martelaere Patricia, Een oud verlangen naar vernieuwing, Streven,2002, mei, 387-398