Het denken door denken[1]

De vooruitgang van onze kennis en deze van onze beschaving sputteren en hangen als lamme ledematen aan het maatschappelijk gestel. Gepammerd in onze zekerheidsdrang en dito welvaartsmaatschappij hebben we onze “denk”-knop afgerukt en deze geplaatst op ons plat materialisme van ” Anything goes” (alles moet kunnen ) waar de verzadigingsgraad onverzadigbaar is. We hebben het anarchistische doordenken van het denken opgegeven en verloren aan een monistisch rationeel economisch en politiek denken , als gangmaker voor het homogeen economische vooruitgangsdenken. Dit economisch vooruitgangsdenken ligt er nu als een blinde verlamde naast zijn omvergevallen rolstoel op het stort van het materialisme. De kritische bevraging van het socio-economisch model in crisis wordt enkel maar binnen de lijnen ingekleurd met een mensonwaardige perceptie van homogeniteit met als resultante de massamens[2]. De burger is herleid tot een getal in de getallenmassa zoals bijvoorbeeld het abusievelijk monetair beleid van de centrale banken[3].

Actueel hebben we een transgressie in het denken nodig dat niet enkel de denkgrens verplaatst maar ook ongelimiteerd deze nieuwe grens zal overschrijden waardoor we uit onze verlamming geraken.  De actuele economische politieke concepten van arbeid, interest, tijd en ruimte zijn voorbij gestreefd en vereisen transmuraal nieuwe verfrissende gedachte-experimenten met de homo activa[4], de beleefde tijd[5], de vitale rede. Het individu mag zich niet meer ondergeschikt maken aan de collectiviteit van de zekerheid maar moet zich ontbergen als soeverein anarchistisch denker die een pluraliteit van alternatieven naar voorbrengt tegen het actueel status quo denken. Het opheffen van dit verstikkend dogmatisch rationeel wetenschappelijk denken, waar geen licht is voor andere denkpistes of methodes, verlost ons van de amputatie van het leven.

[1] Naar methodiek verwijs ik Paul Feyerabend, Tegen de methode, Lemniscaat,2002

[2] Ortego y Gasset, De Massamens,Lemniscaat 2015

[3] zie verder Ricard Koo, Centrale banken zijn gevaarlijk en zinloos bezig NRC 13/02/16,p 2-3. Koo maakt wel de fout zich niet te bevragen of er wel een reële economie bestaat na al die etatistische bemoeizucht.

[4] Hannah Arendt,Vita Activa,Boom 1994

[5] Henri Bergson,Tijd en vrij wil,Boom 2014