De Staat heeft zich ontpopt tot de behartiger van eigen politieke en bureaucratische belangen in plaats van het publiek belang. Een politiek gemeenschapsdenken dat tot radicalisering leidt en geleidelijk in de afgrond wordt gezogen door een integralisme waarbij de Staat ondergeschikt wordt aan de spirituele autoriteit van een religieus instituut in naam van de onbekwaamheid van de burger. Ondertussen vernedert zij haar burgers als slaven enkel dienstig om belastingen te betalen om alzo de financiële geneugten en verspilzucht van de Heren te bevredigen. De soevereiniteit van de burger is opgeheven voor de absolute soevereintiet van de natiestaat zodat er niets meer de absurde weg van de Staat kan verhinderen. Als mensonterende soevereine machtsmachine beslist zij enkel over de uitzonderingstoestanden, waarvan zij gretig gebruik maakt.

Zijn we niet alle Sisyphus geworden, geboren als offer, degene die continu de politieke steen des aanstoots terug naar boven moeten duwen, naar het Staatsaltaar.

Simon Weil stelt terecht dat de burger door deze machtsgreep, waarbij de Staat zich gedraagt als een afgod, volledig is ontworteld en het hele politiek spel enkel maar afkeer, spot en verachting creëert.

De burger is de Staat niets verplicht en de politiek heeft geen prioriteit. De burgers is enkel zichzelf verplicht te mensen als opstap tot het overmensen om alzo wederzijds burgerlijk respect en rechtvaardigheid op te bouwen. Het is niet de Staat maar de burger, het is niet het recht maar de plicht die een menswaardige wereld creëert.