New Dehli
Om deze tekst wat(?) te vatten, lees dan deze boven een verroeste emmers met uitwerpselen of braaksel.

Niet-geadopteerde kinderen die de welzijn-mens toelachen op een vuilnisbelt

Slechts met een vuile vieze zwachtel om hun lenden ontwaken ze met een hond, een passant. De grauwe smoke kleeft als een omhulsel om hun lijf. Het ontwaken op de vuilnisbelten. Over het uitpuilend vuil, waar niets meer te vinden is. IJverig en beangstigd grijpen ze in het vuil, hopend uit het niets, met hun vuile grauwe handen, iets te kunnen oprapen, wat de nacht zou voortgebracht hebben. Met grote lege zakken lopen ze gebukt naar de andere vuilnisbelten waar nog anderen staan met hun lege zakken overvol met het niets, even verpozen ze aanleunend tegen dit niets, de behoeftigen hurken zich over hun behoefte, terwijl de anderen starend naar het niets de behoeftige gade slaan. Grauwe ongewassen gezichten vullen het niets op, de zenuwknopen naar de hersenen volledig gepolueerd zodat geen enkel impuls hen nog kan raken. Van de eerste schreeuwende uit elkaar vallende automobielen zuigen ze met volle teugen de benzinerook op, de enige smaak die het Niets nuanceert, welke toch zo synchroon loopt met de snijdende stank van het overvolle vuil.
Van waar blijft al dit behoeftige-vuil toch maar van komen. Gelukkig zijn er nog de benovalente donoren welke het niemandsland regulier voorzien, met gewoon Niets. En gelukkig bestaat er een hiërarchie of degradatie in het ledigen of het scheppen van het vuil. Zij die eerst mogen graaien in het luchtledige en deze die de behoeftige mogen volgen, de volgelingen. Wat zouden deze behoeftigen zijn zonder het lege vuil, ze zouden nog meer gebukt gaan onder hun volle zakken. Het is de staat van ontbinding die hen nu nog recht houdt, een compleet verzadiging van het lege. Het Absolute wordt bereikt in het punt doch zij bereiken deze nu op een snijdende lijn.