Een feest georganiseerd door de nageslachten van de dictatuur van het proletariaat. De kleine plebejers.
Had jij ook de roze, geurende maar dwingende uitnodigingskaart aangetekend ontvangen voor deze allesomvattende welvaartstentoonstelling ?

Exposanten uit heel het politiek landschap, uitgedost met ooievaarspluimen, ledige handen en dito hersenen. Standen waarin zij de lijken van de toekomstige generatie ophingen in naam van het actuele profitariaat ,de 50-plussers, de arbeids- en hersenlozen, de klasse die het Systeem dienden als likstenen.

Een vakbeurs voorgezeten door progressief links groen intellectuelen, ongewassen visionairen in naam van hun natuurlijke god waar de biologisch reductie hoogtij viert.

Liep je ook door die gangen met de bloederige schilderijen, bloedende doeken of waren ze allemaal voor jullie egaal wit, onbeschilderd. Zag je ook die vleeshaken van het biologisch reductionisme of zag je enkel maar de veiligheidsbakens uitsteken als ultieme reddingsboei.

Gaf je uw bezittingen aan de dikke plompe dame van de vestiaire, puilend van pukkels, jeukend en tastend. Was zij uw toeverlaat om de diepe trappen van het welvaartskerkhof te betreden.

Hopelijk kocht je nog voor dat je de diepte tegemoet trad het programmaboekje “Heil Politica”. Een bundeling van aveetjes waarin op een sierlijke manier de vrijheidsberovende vakanties werden voorgesteld. Zag je ook die publiciteit om een versnelde hersendood zonder vrijheidsberoving. Louter emotionele sensatie, een brandende vakantie. De welverdiende vrije tijd, een genot in het aftellen. (zie verder zie oa Fr Nietzche,Menselijk al te menselijk, ,Arbeidspers 2000, p.312)

Het schijnt dat de dame van vestiaire nog nooit een retour gezien heeft. Er stonden reeds lang wenende moeders buiten te wachten in de regen, want zij dachten hun kind voor de tweede keer nog te mogen baren.

Oh keer je nu uw rug ook ?