De mondiale socio-economische problemen omarmen ons gretig en dagen ons uit. Maar is ons denken en zijn onze percepties wel aangepast aan de nieuwe uitdagingen? Benutten we de juiste taligheid om de uitdaging te ontbergen? We weten maar niet wat we met het leger van arbeidsloze moeten aanvangen , noch hoe we de falende financiële markten moeten bijsturen. We zijn gewoon geworden aan een symptomatische en niet-doordachte aanpak van ons handelen omdat de sociaal-politieke hoop en de vermeende zekerheid, deze illusie mogelijk heeft gemaakt. De scheefgetrokken maatschappelijke structuren, gebouwd op het moeras van de politieke en economische hoop, werden niet afgebroken maar met krukken of met vermeende tegenkrachten onderstut. Een goede illustratie hiervan is het in 2014 verschenen nieuwe economisch paradigma rond r< >g. Rente (r) versus groei (g) de destructieve factor van het kapitaal. Een nieuw hoogtepunt in de economische paradigma , een wetenschap in verval. De dichter van r<>g gelooft nog in de machtswil van een economische metafysica, waar r<>g een reflectie is voor een ideale wereld. Een gouden ei voor politici en sociale doemdenkers die de gelijkheid der gelijken verheerlijken. Oh burgers, niets zal u nog toekomen behoudens mijn vrijgevigheid.
In het gelijke verdwijnt echter de verscheidenheid. In hetzelfde verschijnt de verscheidenheid maar dit impliceert nog niet dat hetzelfde het gelijke is .

Het heeft geen zin om met historische data te jongleren wanneer je in de economische studie vergeet de ontologische vraagstelling naar de essentie het Wezen van “r” en “g” voor de 21ste eeuw te stellen. De vraag naar het wezenlijk zijn van r en g. Wat is er dan nu zo mis aan deze economische indicatoren en hun contouren ?
De actuele socio-economische wanorde daagt ons uit om de economische procesfactoren rente, de groei, de tijdsfactor en de arbeid te her-denken. De 18de en 19de- eeuwse economische anatomie van de economische oervaders Smith, Mill en Ricardo en nog bewierookt door toonaangevende economen is een uitgemergeld kadaver. We moeten de axioma of het paradigma dat kapitaal en arbeid natuurlijke vijanden zijn naast ons leggen gezien het facetten van een geheel die met elkaar verweven zijn zoals het bovenste en onderste gedeelte van een schelp. Het wezen van arbeid en kapitaal ligt voorbij de oppositie en voorbij haar eigen identiteit.
Door het rekenend ontisch economisch denken zijn we de ontologische differentie vergeten tussen het zijnde van kapitaal,rente,arbeid en tijd versus het Wezen van kapitaal, rente, arbeid en tijd. We kunnen zelfs stellen dat er ontologische kloof is ontstaan tussen feiten en waarden, tussen lichaam en bewustzijn, dingen en mensen, rede en macht en tussen kennis en belangen . De ontische economische benadering van arbeid, kapitaal en tijd eist alle kennis en wetenschappelijke verworvenheden, technieken en competenties, vormingen en instructies op.
Dit rekenend denken zoals Heidegger resoluut stelt ” die Wissenschaft denkt nicht” . Het Wezen van arbeid, kapitaal en tijd toont ons het zijn dat ons te denken wordt gegeven als mens-zijn, en laat ons de sprong doen van het vergetend-tegewoordig-wachten naar de gewezen- tegenwoordigende-toekomst. Maar bij deze sprong moeten we ons behouden voor de politisering van de ontologie, van datgene wat als werkelijkheid geldt.
Zolang het zijn van de economie wordt opgevat als het plannen, beheersen, voorspellen en berekenen van de zijnden missen we het wezenlijk zijnsverstaan, de wijze waarop we in de wereld staan en waarop we denken.

De economische wetenschap die zich bezighoudt met de keuzes die mensen maken bij de productie, consumptie, distributie van schaarse goederen en diensten focused haar aandacht op het absurde van het leven. De absurditeit die onstaat door de vele onbevredigbaar verlangen en het onverschillig universum die de vraagstelling niet beantwoord.

Hoe moeten we nu omgaan met de economische zijnvergetelheid en het economisch absurde.