Nudge en de politieke leugen

Nudge en de politieke leugen

Nudging[1] : kleine prikkels geven om de burger of de consument handelingen in een bepaalde richting te laten nemen of te manipuleren.

Hoe houden we wanbeheer in het leven en maken er een standaard leugen van ? Door politieke nudging uiteraard.  Voorwaarde is wel dat de burger, zoals heden, zijn leven kritiekloos laat politiseren en zijn verantwoordelijkheid doorschuift aan de omnipotente overheden die graag verdelen wat hen niet toekomt met een toereikende hand van nudging.

Een schrijnend voorbeeld van nudge-bedrog is het additioneel pensioensparen. Waarom ? Omdat nu eenmaal de overheid uw reguliere bijdragen niet in fondsen investeert om op het geschikte ogenblik aan de begunstigde uit te keren maar deze onmiddellijk consumeert, uitgeeft en de volgende generatie laat ophoesten voor dit wanbeheer. De fondsen zijn nu eenmaal verdwenen. Nudging, in deze casus , het aanzetten tot bijkomend pensioensparen, is een leugen voor het indekken van het politiek-bureacratisch wanbeheer gezien de kans groot is dat de overheid niet aan haar verplichtingen van het gewettigd pensioen kan voldoen. Komt hierbij nog dat het kapitaalrendement haast negatief is en de overheid inmiddels de roerende voorheffing heeft verdubbeld. U kan maar bedrogen zijn.

Noot :

Het idee van nudging gaat ook niet vrijuit in de andere context immers deze gedragseconomen maken de denkfout om de opportuniteitskost aan te wenden ipv het gederfd genot.

De gedragseconomen stellen als voorbeeld dat de consument bij het consumeren van een €100 waarvolle wijn aangekocht aan € 10 niet kan omgaan met de opportunitietskost zijnde de netto € 90 opbrengt. [2] Denkfout is hier dat consument niet de opportuniteitskost in acht neemt maar zijn consumptie onbewust plaats tov het gederfd genot . Het gederfd fysiek en immaterieel genot deze wijn niet te kunnen proeven is signficant hoger dan de opportuniteitsopbrengst van netto € 90 .

 

[1] Thaler Richard,Nudge ,      Business Contact  2008

[2] De Tijd, Economische modellen zijn toch grappig ,9/12/2017 p 18-19 ; Richard Taler.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *