De muze
De Muze Een zwijgende urgentie Verstoken onder het parket Of achter het behangpapier van haar eenzame kamer Een stilte die zelfs geen woestijn kan evenaren Een kilte zoals in de ijstijd Een onmetelijke absorptie als het zwarte gat
Omzwachtelen
Waarom zou zij haar sierlijk slank lichaam niet zwachtelen ronde de lende van de Laatste Man, de logos opgeheven, de sluizen van het worden geopend zodat de stroom van het zuiver Zijn de innerlijke lichamelijke extase zou kunnen vervoegen. Haar lange zwarte haren die zijn gelaat even afschermen van de buitenwereld en hem in een kortstondigheid ontheffen van de verloren wereld, zodat in alle vrijheid de Taligheid van de lippen zich zou openbaren. Laten we genieten van de implosie van…
De Muren Wenen,
De muren wenen van het lachen, omdat de zee lui ligt te zonnen ,de regen verlof heeft en zich droogt aan de warme wind. omdat de hemel vrijt met de sterren, de maan het voor bekeken ziet en zich te goed doet aan de zwoele planeten
Belichamen
De humor of de lach De afkeer of de genegenheid Zoekende woorden, bevragende ogen Laten we gedichten niet met woorden, noch met stemmen maar met het lichaam golvend als het gele droge woestijnzand de hitte absorberend en de nachtelijke kilte afstoten Laten we niets zeggen, niets melden, niets verwoorden enkel belichamen, de geesten opgeslorpt in het pure worden, ons zijn losgelaten in de zijnden onze laven aan zuivere existentie.