Alba sul tempo come dono

---

Deze Alba-resonantie situeert zich op het kruispunt van Heidegger’s ontologie van tijd en Zambrano’s poëtische epistemologie.
Bij Heidegger (Sein und Zeit) is tijd geen objectieve, meetbare grootheid, maar de existentie-voorwaarde van het Dasein zelf: de mens is tijd, omdat zijn wezen bestaat in het vooruit-zijn-tot-zijn-einde. In deze temporele openheid verschijnt het Zijn als iets dat niet kan worden vastgelegd, slechts beleefd.
Zambrano radicaliseert dit inzicht door tijd te herdenken als poëtische ervaring — niet lineair of berekenbaar, maar als gave (donum), een intieme ontmoeting met het vergankelijke dat zich toont in schoonheid, aandacht en maat.
In deze geest verzet de Alba-resonantie zich tegen het economische en technische tijdsbegrip van afmeting en rendement. Tijd is geen kapitaal, maar een zachte onthulling: een adem van betekenis waarin de mens opnieuw leert bewonen.

Er is een ogenblik vóór de klok,
wanneer tijd nog adem is — niet geteld, maar gedragen.
Een vogel zingt niet om te meten,
maar omdat het licht haar vleugels opent.
Zo is ook de mens geroepen:
niet om te vermeerderen,
maar om te bewaren wat verschijnt —
de maat, de trilling, de belofte.

Want tijd is geen munt,
zij is een gave die ons wordt toevertrouwd
zoals water zich laat drinken,
zonder bezit, zonder prijs.

En wie langzaam leert kijken,
wie luistert naar het zachte tikken
van het onzichtbare uurwerk van het hart,
zal begrijpen dat de rente van het leven
niet in winst ligt,
maar in de schoonheid van het volmaakte ogenblik
dat weigert voorbij te gaan.

noot : Deze Alba-resonantie is gebaseerd op María Zambrano’s razón poética en Martin Heidegger’s Sein und Zeit, waarin tijd (Zeitlichkeit) wordt opgevat als een gave van het Zijn (donum essendi).
Zij onthult een tijdsbegrip dat niet te bezitten is maar slechts te beleven valt — een liminale ruimte tussen bestaan en openbaring, waar de mens zichzelf herkent als hoeder van de tijd.